mooie winterse oversteek!

Na het rustige maar ijskoude Vallvick hebben we het nog net even wat noordelijker opgezocht. Holmsund, een afgelegen dorpje met twee papier fabrieken en verder alleen een hoop bomen! Omdat dit nog noordelijker was, was het dus ook nog eerder donker. Van de dagen bleef maar weinig over en de nachten waren lang. Helaas gelde dat niet voor het slapen. De stuwadoors begonnen om 06.00 dus dat betekende dat we om 05.00 er al uit moesten om alles ijsvrij te maken en de luiken open te leggen. Ze stopten om 22.00 wat een eeuwigheid leek omdat het rond half 3 al helemaal donker was!
De bestemming is veranderd naar eerst Philadelphia in plaats van Albany. Door een fout in de planning is er lading voor Philadelphia geladen boven op de lading voor Albany! Dat is dus even omvaren als we straks bij de states aankomen. De weersvoorspellingen voor de North Atlantic zijn niet al te best. Zo’n beetje het gehele gebied heeft last van een laagdruk gebied met een diepte punt van 925 hPa (wat uitzonderlijk laag is).
Gelukkig hadden we er op de Baltic niet zo veel last van. Er waren bunkers besteld op Skagen (topje van Denemarken). We zouden voor anker gaan en dan zou er een bunker barge langszij komen om zo te bunkeren. Toen we Skagen naderden begon de wind op te steken en kwamen er wat meer golven. Rond twee uur middags lagen we voor anker en was het wachten op de bunker barge. En natuurlijk krijgen ze het altijd weer voor elkaar om precies tijden etenstijd aan te komen. De barge was alleen net wat groter dan we verwacht hadden. Het scheelde maar 20 meter in lengte met ons eigen schip! Het was dus gewoon een grote tanker die langszij kwam! Omdat er wat golven stonden en nogal wat wind was het dus zaak om de tanker goed langszij te houden. Achterop, waar ik assisteerde, kregen we vijf trossen van de tanker en gaven we zelf ook nog eens drie trossen! Het was een hele ervaring om zo dicht bij een schip te liggen midden op het water, zeker omdat je dat tijdens de wacht juist altijd probeert te voorkomen!
De reis die bedoeld was om maar elf dagen te duren heeft uiteindelijk dertig dagen geduurd! Mijn record tot nu toe! We voeren de straat van dover uit en daar begon het, de gale en storm waarschuwingen stroomden binnen op de navtex en via de VHF. Naarmate we verder door voeren werd het weer alleen maar slechter en slecht. Het normaal druk bevaren gebied was nu nog maar bezet met drie andere schepen. Een ‘klein’ schip genaamd Bounder van 90m lang lag zo te stuiteren op de golven dat vanaf onze brug ik zijn schroef boven water zag komen, een heel vreemd maar ook wel een gaaf gezicht! Naar enige tijd kon het scheepje de golven en deining niet hebben en kreeg een blackout. Aangezien het een nauw vaarwater was en dat scheepje nu onbestuurbaar besloten wij om maar wat verder naar stuurboord te gaan. Dit bleek de juiste beslissing! Niet veel later lag het scheepje dwars op onze koerslijn die we eerst voerden! Een grote tanker achter ons die ons aan het oplopen was moest noodgedwongen hard uitwijken naar stuurboord en ging nog geen kabel (tiende zeemijl) achter ons langs! Dat was best even zweten met deze weersomstandigheden!! Verschillende schepen keerde terug naar de veilig rustige havens helaas was de chaos zo groot dat schepen tegen de TSS in begonnen te varen of soms zelf niet anders konden. (TSS is zeg maar de snelweg op het water). Onze snelheid was gemiddeld 4 knopen maar toen de wind boven de 70knopen kwam was de snelheid -2 knopen.. het schip ging onwijs tekeer en we gingen dus nog achteruit ook! Toch was de situatie heel leerzaam en stiekem toch ook wel leuk!
Om het weer enigszins te ontlopen zijn we naar het zuiden gaan varen tot aan de Azores! Maar ook daar was het nog geen pretje. Toch wist de kok voor kerst een lekker feestmaal neer te zetten! Een varken aan het spit en een eend in de oven. Dit was voor mij de eerste kerst buiten Nederland, midden op de Atlantische oceaan! Ook was dit het eerste jaar zonder vuurwerk. Dat vond ik toch wel erg jammer! Rond 5 januari begon het weer een beetje op te knappen en dat was niet te missen! De wind viel bijna helemaal weg alleen de deining bleek helaas staan maar toen we even je ‘juiste’ koers voeren en de boot lekker rustig was konden we eindelijk weer eens naar buiten! Het was heerlijk 20 graden en een lekker zonnetje! Het voelde als hoog zomer en dat in januari! Omdat het weer wat beter was konden we eindelijk het voorschip gaan controleren. Dat was wel een heel spannend moment, wat zou je tegenkomen? Zou alles nog heel zijn? Elke liter water weegt een kilo en dan te bedenken dat de kop van het schip regelmatig onder de waterlijn verdween.. Toen we op het voordek aan kwamen zag alles er goed uit, op het eerste gezicht dan. Na wat beter kijken zagen we dat de kettingbak (waar de ankerketting opgeslagen ligt) tot aan de rand gevuld was met water! Zowel bakboord als stuurboord! De covers die het gat grotendeels zouden moeten afdekken waren nergens meer te bekennen. Ook het stalen laddertje loopt nu met een mooie zijwaartse boog. De kracht van het water had er zelfs voor gezorgd dat drie van de vier vlaggenlijnen geknapt zijn. En als klap op de vuurpijl kwamen we er achter dat de void spaces, lege ruimtes die voor extra drijfvermogen moeten zorgen, ook bijna allemaal lek geraakt waren! De wind begon weer op te steken maar deze voids moesten toch echt leeg. Snel het mangat open sleutelen en een nieuwe pakking erin. Met een safetyline om de middel gebonden en alleen het hoog nodige gereedschap mee kwamen we aan bij het eerste mangat. Terwijl het water met bakken over ons heen spoelde wisten we al snel het eerste mangat deksel open te krijgen. De void was op dertig centimeter na compleet gevuld met water. Van dat extra drijfvermogen is dus niet veel over gebleven. Gelukkig was de tempratuur goed dus was het eigenlijk wel lekker! Ene.. zout is goed voor je huis zeggen ze toch? Nou zout was het water zeker!
Nog een paar dagen varen en dan zijn we in Philadelphia!