Het derde continent

Vertrokken vanuit Duluth richting Casablanca. Afrika gaat het derde continent worden waar ik ooit geweest ben. Maar voor dat het zo ver is moeten we eerst nog de 14 sluizen door. Duluth ligt op 184 meter hoogte van de zee spiegel. Sommige sluizen zijn daarom ook 16meter hoog! Op de heenweg dacht ik, als dit net zo snel gaat als de sluizen in Nederland dan zijn we wel een uurtje per sluis aan het dalen of stijgen.. Ik was daarom blij verrast toen bleek dat we in nog geen 10 minuten al boven waren in de eerste sluis! Het voorzichtig naar binnen manoeuvreren duurt bijna net zo lang als de rit omhoog. Ondanks dat het leuk was om te zien is het af werken van alle 14 sluizen uitputtend werk. Vaak zit er 30, 45 minuten of 2 uur tussen de sluizen. En dat is toch net te kort om te gaan slapen! Na de eerste set van 5 sluizen was er een meer oversteek van 12 uur. De matrozen, bootsman en ik vonden het maar wat fijn om even snel wat te eten en dan lekker dat warme bedje in te duiken! Want warm was het niet buiten. Nachts vroor het hard genoeg om een klein laagje ijs aan dek te leggen en overdag was het net boven nul. Sommige van de Lakes zijn vergelijkbaar met de Baltic sea qua groten. Toch moest er, tot ergernis van bijna de hele bemanning, 24 uur per dag een lood aanwezig zijn. Tijdens het oversteken van een meer was de loods vrijwel de hele tijd in zijn hut. Makkelijk verdiend dus!
Na nog een slopende nacht waren we klaar met alle sluizen en was het bijna tijd om te gaan bunkeren in Montreal. Ook de nieuwe stores waren aangekomen. We zaten al een paar dagen op rantsoen met de eieren en ook de koffie was bijna op! Omdat het achterschip bijna gelijk aan de kade kwam met laagwater konden we de spullen gelijk van uit de vracht wagen over gooien! Dat ging lekker snel dus. En de schade bleef ook beperkt! één pak melk had het niet overleeft maar daar houd ik toch niet van! De 200ton die we gingen bunkeren zou met vrachtwagentjes van 30ton per stuk aangeleverd worden. Dat zou wel even gaan duren dus. Als tijdelijke dek leerling had ik dus vrij en via de agent hadden we een Wi-Fi wachtwoord weten te verkrijgen dus ik hoefde me geen moment te vervelen.
In tegenstelling tot de weg naar Amerika was de weg naar Afrika lekker rustig, warm en zonnig. Helemaal niet verkeerd dus! Toch was het, met een kleine GM (stabiliteit) nog wel aardig slingeren. Ik vind dat altijd wel lekker zeker bij het slapen gaan omdat je dan lekker in slaap gewiegd word. Wat minder was dar daarom de geplande BBQ niet door ging.. Balen! Het gevoel van ver op zee zitten geeft me een gevoel van vrijheid. Een gevoel van we kunnen alles aan! Als je wil vragen hoe is dat nou, zo ver op zee? Dan kan ik wel een heleboel gaan uitleggen over wat ik vind en dat de zee zo blauw en de lucht zo fris is, maar waar het op neer komt is dat je het pas snapt als je er geweest bent! Het meest indrukwekkende was de bultrug walvis die we vlak na de Azores tegen kwamen. Die zwom met ons mee op minder dan 100 meter afstand! Met de verrekijker leek het dus wel alsof je het dier zo kon aanraken. Even verderop zagen we nog wat fonteintjes van andere walvissen de lucht in gaan.
Omdat het vrijdag was toen we aankwamen bij Casablanca moesten we voor anker en het weekeind wachten tot maandag. Het duurde niet lang voordat er een aantal kleine bootjes rond ons schip kwamen dobberen. Deze bootjes waren afgeladen met groenten, fruit of vis. Met fluitjes en een hoop geschreeuw probeerde ze onze aandacht te trekken. Van het verse fruit hadden wijn alleen nog maar appels en sinaasappels over. De mede leerling vond het wel een goed idee om wat fruit te kopen en daar kon ik mij ook wel in vinden. We liepen het gangboord in en het bootje dat vis verkocht kwam gelijk naar ons toe. In het bootje onder een vies oud zeil lagen allerlei soorten vissen groot en klein. Het idee van gekoelde vis kennen ze hier denk ik niet. Zo ver ik weet heeft dat bootje nog de rest van de dag rond gevaren en het zal me niets verbazen als hij de vis aan de wal nog verkocht heeft. Het mannetje in het bootje vroeg: Fishy Fishy? Waarop wij reageerde: No thanks! Maybe some fruits? Waarop het mannetje zei: Ah kijke kijke nie kope! Toch was hij zo aardig om naar een bootje met fruit te varen om te laten weten dat we wel geïnteresseerd waren. We vroegen wat de prijzen waren. Ik dacht gelijk aan euro’s of de lokale dirham. Het bleek toch dat dit mannetje meer geïnteresseerd was in sigaretten. Klein probleempje was dat niemand rookte. De mede leerling kreeg de mannetjes in het fruitbootje toch zo ver dat hij met euro’s kon betalen. 5 euro voor 3kg druiven. Ik ging weg om een emmer en een stuk lijn te halen om de druiven op te kunnen hijsen. Toen ik terug kwam bleek dat de deal 3euro en 2 bier was geworden. Maar toen de mede leerling met het geld en de biertjes aan kwam en we de emmer eerst lieten zakken was het nog maar de helft van de druiven die ze beloofd hadden. Na wat gebekvecht stopte ze toch de rest van de druiven in de emmer. De mede leerling gooide het geld en de biertjes in het bootje en we dachten dat we klaar waren. Toen begon een van de fruitverkopers boos te schreeuwen dat de prijs 5 euro EN 2 biertjes was. Maar dat was niet de afspraak! De mede leerling schoot uit zijn slof en na een hoop gegil van beschuldigingen en opmerkingen gooide de fruit verkopers het geld en de biertjes terug en zeiden dat we hun ‘business’ terug moesten geven. De mede leerling werd nu helemaal kwaad en gooide de emmer terug. En dat vond ik nou niet zo leuk want ik zag het verse fruit door mijn neus geboord worden! Nu was het mijn beurt! How much riep ik. De fruit verkopertjes begonnen weer over sigaretten. De kapitein had uit voorzorg iedereen een slof in zijn hut laten bewaren. Ze vroegen om 2 pakjes. Ik zei nee bedankt dat vond ik te veel van het goede. Na nog wat boze opmerkingen van de mede leerling en een klein beetje onderhandelen van mij wist ik een deal te maken, 3kg druiven voor 2 losse sigaretten. Ze waren immers met z’n tweeën in dat bootje. Toen de fruit verkopers net langszij lagen lieten ze me een stuk van een erg lekkere meloen proeven. Als dank voor de aansteker die ze mochten gebruiken kreeg ik de rest van de meloen! Maar op een voorwaarde, die andere leerling mocht er absoluut niet van eten!